GAME ON

Leestijd: 2 minuten
 
Ik vermoed dat ik een stille wens heb. Zo’n wens die een paar keer per jaar opduikt, vooral als ik in een winkel ben waar ik voor mezelf niet noodzakelijk wat te zoeken heb, maar waar ik binnenloop omdat ik een cadeautje zoek. Een winkel met design-achtig spul dat je strikt genomen niet echt nodig hebt, maar dat je stiekem wel graag nodig had gehad. Ter compensatie geef je dat dan aan een ander, die het misschien ook graag nodig had gehad.
 
De wens wordt pas echt heftig als ik een kinderwinkel binnenloop. Vooral in de betere kinderwinkel, waar dat begint of ophoudt mag ieder voor zich bepalen, overvalt me altijd een ongekende hebzucht. Dat gevoel van: ach weet u wat, pakt u het hele assortiment maar in, ja ik betaal met creditcard.
Dat er dan displays en schappen vol meer of minder praktisch toepasbare objecten staan in de meest uiteenlopende kleuren, vormen en materialen. Vaak met oogjes en vaak ook in de vorm van een dier, nou dan kun je me eigenlijk al wegdragen.
 
Ik vraag me wel eens af waar die bijna obsessieve drang om me met kinderspeelgoed te willen omringen vandaan komt. Tenslotte had ik vroeger genoeg speelgoed en alle ruimte om er met mijn broertje, vriendjes en vriendinnetjes mee te spelen. Smartphones en tablets moesten nog worden uitgevonden. En toen het op beroepskeuze aankwam, toonde ik ook geen enkele ambitie om ‘iets met kinderen’ te gaan doen. Ok, ik ben even jeune fille au pair geweest, al was dat als meisje meer een betaalbare weg om een jaar lang Parijs onveilig te maken.
 
Maar stel je eens voor, dat je in zo’n kinderwinkel mag staan. Dat je daar nachtlampjes in de vorm van een spookje verkoopt en mensen komen vragen: heeft u het spookje misschien ook in blauw?  Als je dat niet hebt, dat je dan naar je collega roept: wanneer komen de spookjes weer binnen? Of iemand wil weten of er batterijen in de robot moeten en dat jij zegt: deze is klimaatneutraal, hij loopt op zonne-energie. Dat iemand de kikker-broodtrommel liever in de vorm van een beer heeft en dat jij wel even achter gaat kijken of de beren op voorraad zijn. Briljant toch? En dat dan de hele dag door.
 
Ineens besef ik dat ik hier eigenlijk verlang naar een omgeving als die van ‘De Witte hal’, in de hilarische voorstelling van theatergroep Carver. Wie er ooit bij was krult de lippen al in een glimlach. Sowieso waren spel en omgeving van Carver altijd briljant. Ik geloof dat ik zowaar al schrijvend mijn eigen vraag heb beantwoord. Want toen het destijds op beroepskeuze aankwam, koos ik voor werk in de kunsten en daarmee voor een omgeving waarin je kunt onderzoeken, verkennen en uitvinden door te spelen. Met speelgoed kun je samen improviseren en nieuwe werelden ontdekken; en al is mijn speelgoed nu wat abstracter geworden, het spelen op en verkennen van onontgonnen gebied doe ik in mijn werk als daasmaaktmee eigenlijk nog elke dag. Game On!