SLACKEN

Leestijd: wel 2 minuten
 

Ja hoor, ik heb het weer voor elkaar. Ben er met open ogen ingetrapt. En dat is dus niet de eerste keer. Er dringt zich iets met ezels en stenen aan me op en het besef dat ik hier onderhevig ben aan een leercurve die vergelijkbaar is met de vlakke lijn van een gemiddeld tafelblad.  

Wat is er dan aan de hand? Het is vakantietijd. Lekker toch? Zou je zeggen. Ja, dat zou je zeggen, als je met vakantie gaat, of als je vakantie hebt. En daar zit precies de pijn: ik ga nu niet met vakantie en ik heb nu geen vakantie. Ik sta in een soort stand-by,  zit in een tussentijd waarin opdrachtgevers en relaties met vakantie zijn. Dus deze week geen afspraken, geen deadlines, niets dat acuut moet worden uitgezocht of aangeleverd. Heerlijk, zou je zeggen. Ideaal moment om losliggende ideeën uit te werken, vooruit te werken, de werkboel waar nodig op orde te brengen en je te zetten tot allerlei denkbare vormen van altijd aanwezig achterstallig onderhoud. Maar zo werkt het dus niet, in elk geval niet bij mij. Oh ja, ik doe wel wat. Eigenlijk van al het hier genoemde wel iets. En dan gun ik mezelf ook de ruimte om tussendoor een inspiratiesafari buiten de stad te ondernemen, waarmee je al snel midden op de dag een halve dag verder bent.

Probleem is dat het allemaal half lijkt. Alles  gaat in half tempo, op halve kracht en geeft dan maar half voldoening. Een deel van het ervaren probleem zit ‘m in het feit dat ik niet ben gebonden aan schoolvakanties. Waar vrienden met kinderen de stad zijn ontvlucht, ben ik sociaal ineens op mezelf teruggeworpen en zit ik op avonden in de kroeg waarop ik dat normaal nooit doe. Dat je daar lotgenoten treft waarvan je een superleuk gesprek cadeau krijgt, over werk, ja dat ook nog, daarvoor danken wij thuisgekomen de kosmos op onze knietjes.

Nu is het niet zo dat mijn ongemakkelijke gemoedstoestand zich elke zomer voordoet. Soms ben ik dan juist druk met het vervangen van vakantiegangers, of heb ik een festivalklus. Primadeluxe, dan draait het circus gewoon door. Dan dringen er zich geen enge existentiële gedachten aan me op.
Moet ik dan zorgen dat ik vanaf komende zomer telkens een doorlopende klus heb? Goeie optie. Kan ik daar met zekerheid op sturen? Dubieus. Zal ik dan toch een vakantie in het hoogseizoen plannen? Mweh. Dat soort vragen dus, waarop ik maar geen actiegericht antwoord kan vinden.
 
Terwijl ik een aantal uren op facebook en instagram doorbreng dat onmogelijk goed kan zijn voor een gezonde mentale gesteldheid, zie ik een onzin post van een vriendin voorbijkomen. Een thuiswerkende zzp-er, dat weet ik. Dus app ik haar met de vraag of ze ook zo zit te slacken. Ze antwoordt: “procrastination galore”. Dat stelt gerust. Maarrr, meldt ze in de volgende regel: ze heeft een deadline! Gedurende vijf seconden haat ik haar, zij wel. Dan besluit ik om mijn current status maar om te zetten in dit blog. Is er vandaag tenminste nog iets onder mijn handen vandaan gekomen, behalve het bewateren van de planten van de buurvrouw, die met vakantie is.