KAN DIT NOG WEL?

Vroeg ik me af toen ik dit beeld in mijn stories wilde posten? Of nemen mensen hier aanstoot aan? Zien mensen wat ik zie? Of heel wat anders? En hoe erg is dat dan? Wat een weemoedig  stemmend beeld op mijn #dailystroll was, werd ineens een mijnenveld.

Ineens zag ik een koloniaal gebouw, getooid met de vlag van een veroveraar. Een symbool van de expansiedrang van een patriarchale cultuur uit een niet eens zo ver verleden. Toen dat beeld zich eenmaal in mijn brein had ingegraven, kwam er nog een zorg bij. Want heb ik in mijn eigen tagline ‘daasmaaktmee 🚩  verkent verhalen’ niet ook een vlag staan?!

Een vlaggetje dat voor mij symbool staat voor ongedwongen ontdekken. Dat mij meeneemt naar de fenomenale speurtocht die mijn vader voor mijn verjaardag had uitgezet. Dat verjaarsfeestje hoog in mijn top tien van fijne jeugdherinneringen. For the record: eigen feestjes zijn nooit zo mijn ding geweest, toen ook al niet.

Wat bijgaand beeld bij mij teweeg bracht was al dubbel. Ik zag een gebouw dat een liefde voor ambacht en oog voor detail liet zien zoals dat achter ons ligt. Tegen de winterse wolken in het namiddag licht zag ik een vrijheidsbelofte  wapperen. Die vrijheid om ongedwongen te ontdekken en ook dat gebouw weer binnen te gaan. Alsof ik in hetzelfde moment vooruit en achterom keek, terwijl ik in een onbeweeglijk nu stond #sehnsucht . Ik vond dat een goed verhaal.

Heb ik het nog gepost dan? Dat heb ik, zonder filter, locatie, of wat ook. Benieuwd wat het zou doen bij de kijkers. Ik kreeg één duimpje, van iemand van wie ik vermoed dat hij het gebouw herkent. Dus hoe telt dat dan? En wat moet ik met die lading die nu op dit beeld ligt? Maar vooral: wat doet dit beeld bij jou?
 
#storytelling #exploringstories #pandemiclife #verhalenverkennen #daasmaaktmee #kanditnogwel