Leestijd: 2 minuten max

Het is eigenlijk aan de orde van de dag. Nog net niet elke dag, maar elke week is niet eens overdreven. Terwijl ik elke dag wel hoop dat het nu eens een keer klaar is. Dat we over kunnen gaan tot een andere en nieuwe orde van de dag.
 
Wat is er aan de hand? Een paar jaar geleden hadden we de hashtag #bijdebakker. Weet u het nog? Een feest van herkenning voor alle zzp-ers was dat. Even was alle onderlinge concurrentie vergeten en keken alle scheve ogen elkaar liefdevol aan. Het was één groot kumbaya met z’n allen online. Helaas, de vreugde was van korte duur en na een week gingen we weer over tot: de orde van de dag.
 
Sindsdien is er dus verdomd weinig veranderd, als we het hebben over (wait for it) EXPOSURE.
Ik kan geen creatieve facebook-groep openen of ik zie een vriendin de vraag opwerpen wat de ervaringen zijn met deelname aan kunstmarkten,  want zij haalt er zo weinig rendement uit.
Nou, dan stromen de reacties binnen hoor:
same
bubbels en babbels
dokkken no doekoe
same here
 
Het lijkt wel een haiku. Maar van haiku’s kan geen hond leven. En die reeksen gaan eindeloos door hè, ter indicatie van het aantal creatieven dat zich hierin herkent.
 
Informeer ik bij een beeldend kunstenaar hoe de beurs was vorig weekend. Kijkt hij me eerst moeilijk aan om daarna te komen met: wel oké hoor, maar niks verkocht, dus ja wat heb je dan? EXPOSURE, riepen we in koor. Maar ja, dat kun je niet op je brood smeren, voegde hij er aan toe. Nee, het is niet te vreten, merkte ik op. Waarna we ons simultaan in ons drankje verslikten.
 
Dat bracht mij op het idee om dit eens creatief om te denken. Wat als we hier een productlijn van zouden maken? Fantastisch vormgegeven verpakkingen, zonder inhoud, allemaal onder het merk: EXPOSURE. Ware kunstwerken om een holle frase of een leeg gebaar. Is dat toegevoegde waarde creëren of wat? Dan ga je toch binnenlopen met de feestdagen voor de deur?! We beginnen met een lijn voor delicatessen en drank. Dan door naar parfum, met voor elke ‘geur’ een aparte vormgeving. Sowieso elk seizoen een nieuwe serie, zodat je als creative zeker bent van je boterhammetje dik belegde pindakaas, ja hoor ook vegans zijn welkom, het is helemaal inclusief. Ok, het is voor dit jaar misschien wat kort dag, maar volgend jaar is het kassa. De economie trekt aan, dit is toch een no-brainer? Samen geld verdienen aan promotie was nog nooit zo leuk. Hoe meer mensen meedoen, des te meer rendement. Gooien we de boel online en hoef je nooit meer naar de beurs. Fijne feestdagen!

Leestijd: 2 minuten
 
Ik vermoed dat ik een stille wens heb. Zo’n wens die een paar keer per jaar opduikt, vooral als ik in een winkel ben waar ik voor mezelf niet noodzakelijk wat te zoeken heb, maar waar ik binnenloop omdat ik een cadeautje zoek. Een winkel met design-achtig spul dat je strikt genomen niet echt nodig hebt, maar dat je stiekem wel graag nodig had gehad. Ter compensatie geef je dat dan aan een ander, die het misschien ook graag nodig had gehad.
 
De wens wordt pas echt heftig als ik een kinderwinkel binnenloop. Vooral in de betere kinderwinkel, waar dat begint of ophoudt mag ieder voor zich bepalen, overvalt me altijd een ongekende hebzucht. Dat gevoel van: ach weet u wat, pakt u het hele assortiment maar in, ja ik betaal met creditcard.
Dat er dan displays en schappen vol meer of minder praktisch toepasbare objecten staan in de meest uiteenlopende kleuren, vormen en materialen. Vaak met oogjes en vaak ook in de vorm van een dier, nou dan kun je me eigenlijk al wegdragen.
 
Ik vraag me wel eens af waar die bijna obsessieve drang om me met kinderspeelgoed te willen omringen vandaan komt. Tenslotte had ik vroeger genoeg speelgoed en alle ruimte om er met mijn broertje, vriendjes en vriendinnetjes mee te spelen. Smartphones en tablets moesten nog worden uitgevonden. En toen het op beroepskeuze aankwam, toonde ik ook geen enkele ambitie om ‘iets met kinderen’ te gaan doen. Ok, ik ben even jeune fille au pair geweest, al was dat als meisje meer een betaalbare weg om een jaar lang Parijs onveilig te maken.
 
Maar stel je eens voor, dat je in zo’n kinderwinkel mag staan. Dat je daar nachtlampjes in de vorm van een spookje verkoopt en mensen komen vragen: heeft u het spookje misschien ook in blauw?  Als je dat niet hebt, dat je dan naar je collega roept: wanneer komen de spookjes weer binnen? Of iemand wil weten of er batterijen in de robot moeten en dat jij zegt: deze is klimaatneutraal, hij loopt op zonne-energie. Dat iemand de kikker-broodtrommel liever in de vorm van een beer heeft en dat jij wel even achter gaat kijken of de beren op voorraad zijn. Briljant toch? En dat dan de hele dag door.
 
Ineens besef ik dat ik hier eigenlijk verlang naar een omgeving als die van ‘De Witte hal’, in de hilarische voorstelling van theatergroep Carver. Wie er ooit bij was krult de lippen al in een glimlach. Sowieso waren spel en omgeving van Carver altijd briljant. Ik geloof dat ik zowaar al schrijvend mijn eigen vraag heb beantwoord. Want toen het destijds op beroepskeuze aankwam, koos ik voor werk in de kunsten en daarmee voor een omgeving waarin je kunt onderzoeken, verkennen en uitvinden door te spelen. Met speelgoed kun je samen improviseren en nieuwe werelden ontdekken; en al is mijn speelgoed nu wat abstracter geworden, het spelen op en verkennen van onontgonnen gebied doe ik in mijn werk als daasmaaktmee eigenlijk nog elke dag. Game On!
 
 

Leestijd: 2 minuten


Er was eens, niet eens zo ver hiervandaan, in een straat in mijn eigen stad, een deels aan het oog onttrokken land, Gordijnenland. Onbewust was ik al vaak langs dit land gefietst, meestal als het op straat al donker was en het ook donker was in Gordijnenland. Maar nu ik deze weken op weg naar mijn opdrachtgever overdag door die straat fietste, drong dit onbekende land pas echt mijn bewustzijn binnen en was ik AAN.
 
Gordijnenland, zouden ze daar een Matrassenpaleis hebben? Werd het geregeerd door een Matrassenkoning? Een Tapijtkoning? Of een Keukenkeizer? Met onderdanen in een Laminaathuis? Lag het in de buurt van Euroland? Was het mogelijk een afsplitsing van Kantoormeubelland? En werden de inwoners misschien bedreigd door een Beddenreus?
 
Ik moest het weten, dus thuisgekomen ging ik online. Daar zag ik dat – notabene – verderop in diezelfde straat een Gordijnenpaleis zit. Een Gordijnenpaleis dat op geen enkele manier onderdeel uitmaakt van Gordijnenland. Nu beloofden de draperieën van Gordijnenland mij paleiselijke sferen (ook al moesten ze het op de website met een ‘e’ minder doen) dus dat kon nog goed komen.
 
In mijn drang om orde te scheppen in een wereld waar ik tot nu toe maar zijdelings mee in aanraking was gekomen (ooit was ik eens in een polyetherpaleis geweest) ontdekte ik dat het daar niet allemaal goud is dat er blinkt. Zo bleek de Keukenkeizer failliet te zijn en de Keukenkoning eigenlijk een geuzennaam voor een heel familie imperium. Dat het erger kan, werd duidelijk bij de aanblik van een failliet Parketland. Daar zit je dan als berooide onderdaan, terwijl de Tapijtkoning van het naburige Tapijtland in zijn vuistje lacht. Dan hoop je toch van harte dat de Koffiekoning en de Keukenkabouter je te hulp willen schieten.
 
Keukenkabouter? Ja, die bestaat, hij is traiteur. Het is de enige kabouter die ik kon vinden in deze wereld die wordt gedomineerd door wezens die van grootsheid zijn doordrongen. En ik hoop maar dat de Keukenkabouter een beetje kan opschieten met de hongerige Parketreus. Want op zoek naar een Parketkabouter,  als bondgenoot voor de Keukenkabouter, kwam ik uit bij een facebookpagina zonder profielfoto. “Ken je Parket?” vroeg facebook mij. Nee, ik ken Parket niet en dat ga ik zo houden ook. Ik denk dat Parket niet bestaat en dat de Keukenkabouter op zichzelf is aangewezen in zijn overlevingsstrijd.
 
Nu droom ik van een sprookje waarin de vorsten uit de buurlanden van Keukenland samen optrekken om de failliete Keukenkeizer en zijn onderdanen er weer bovenop te helpen. In een grensoverschrijdende onderneming, waarbij zelfs de Matrassenkoning uit het wereldse België met materieel zijn steentje bijdraagt. Waarna zij zich in een volgende episode, geholpen door Laminaatland, samen sterk maken voor de wederopstanding van Parketland.
 
Of… schrijf jij dat sprookje?
 
Weet je wat: ik hang er een PRIJSVRAAG aan.
De winnaar krijgt: Een TUINKABOUTER!